Zapraszamy do krótkiego rozważania nad słowami św. Ojca Augustyna nawiązującymi do dzisiejszej Dziewiętnastej Niedzieli Zwykłej roku A…

Ewangelia o Chrystusie Panu, który kroczył ponad falami morza i o apostole Piotrze, który idąc wahał się ogarnięty lękiem, tonął wskutek niewiary a dzięki wyznaniu na powrót wypłynął, przypomina nam, iż morze to czas współczesny. Apostoł Piotr natomiast to typ prawdziwego Kościoła. (…)

Mając na uwadze, że jesteśmy członkami Kościoła, uznajemy pierwiastek boski i pierwiastek ludzki. Wówczas dopiero nie będziemy chwiejni, wówczas będziemy trwać wszczepieni w skałę, silni i niezachwiani staniemy naprzeciwko wiatrom, nawałnicom, falom i pokusom współczesnej doby. Wszakże widzicie Piotra, który wówczas był naszym odzwierciedleniem, bo już to wierzył, już to łamał się w sobie, już to wyznawał, aby znów się lękać. Kościół Chrystusowy ma ludzi silnych, ma także i chwiejnych, i nie może istnieć zarówno bez silnych, jak i bez chwiejnych.

Człowiek nie znajdujący w sobie mocy, mocny jest w Panu. Panie, jeśli to Ty jesteś, każ mi przyjść do siebie po wodzie. Rozkaż mi, nie mogę wszakże mocą swoją, tylko Twoją. Z chwilą, gdy rozkażesz, stanie się. Czego ja nie mogę nawet wyobraźnią, Ty możesz wolą.

Rzekł Pan: Przyjdź. I Piotr ruszył przed siebie ponad falami. Mógł to uczynić Piotr, ponieważ nakazała Skała. Oto czym był Piotr w Panu, a czym sam w sobie. Widząc siłę wiatru uląkł się i skoro zaczął tonąć, wykrzyknął: Panie, ginę, ratuj mnie! A Pan podając pomoc swej prawicy podźwignął tonącego i zgromił nieufnego, mówiąc: Małej wiary, czemu zwątpiłeś? Moc moją przeniknąłeś, a zwątpiłeś we mnie.

św. Augustyn, Kazanie 76, 1. 4. 5. 8.

Fot. J. Babiak