„Pan jest moją mocą i tarczą, moje serce Jemu zaufało: doznałem pomocy. Rozradowało się moje serce i moją pieśnią Go sławię” (Ps 28,7).

Nadzieja jest darem, który przenika ludzkie serce nawet wtedy, gdy życie dopiero się zaczyna. Jest jak światło, które prowadzi w nieznane, i jak obietnica, że Bóg nigdy nie opuszcza tych, którzy Mu ufają.

Kiedy święta Rita przyszła na świat, jej rodzice, pełni wdzięczności, zawierzyli ją Bogu. Wierzyli, że to On obdarzył ich tak długo oczekiwanym dzieckiem i że poprowadzi jej życie według swego planu. Pobożność i proste życie w rodzinnym domu sprawiły, że już od najmłodszych lat wzrastała w atmosferze wiary i miłości.

Legenda mówi, że pewnego dnia, gdy mała Rita spała w kołysce, do jej twarzy przyleciały pszczoły – ciche i łagodne, nie czyniąc jej krzywdy. Zamiast żądlić, delikatnie krążyły wokół niej, jakby składając na niej Boże błogosławieństwo. W tym samym czasie niedaleko pracował rolnik, który skaleczył się sierpem i krwawił. Gdy zobaczył pszczoły wokół dziecka, podszedł, by je odpędzić, ale zanim dotknął swej rany, spostrzegł, że została całkowicie uzdrowiona.

Ten obraz – pszczoły przy niemowlęciu i cudowne uzdrowienie – stał się symbolem życia świętej Rity. Już w dzieciństwie była otoczona znakiem Bożej obecności, a jej życie miało przynosić słodycz nadziei tym, którzy cierpią i potrzebują uzdrowienia duszy. Czy w naszym życiu dostrzegamy takie znaki? Może Bóg, podobnie jak w dzieciństwie św. Rity, daje nam łagodne przypomnienia, że On czuwa i prowadzi nas drogą, której jeszcze nie znamy? Może w drobnych, codziennych wydarzeniach ukryta jest Jego troska? Święta Rito, naucz nas ufać Bogu od najmłodszych lat, przyjmować Jego znaki i wierzyć, że w Jego rękach każda rana może stać się uzdrowieniem, a każde doświadczenie – drogą ku świętości. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.

Ojcze nasz… Zdrowaś Maryjo… Chwała Ojcu…

Święta Rito, naucz nas kochać.

Jeśli nie chcesz przegapić żadnego odcinka zapisz się na newsletter, a my wyślemy Ci przypomnienie: