„Błogosławiony człowiek, który pokłada ufność w Panu, i Pan jest jego nadzieją. Jest on jak drzewo zasadzone nad wodą, co swe korzenie puszcza ku strumieniowi” (Jr 17,7-8).

Nadzieja nie polega na tym, że wszystko od razu układa się zgodnie z naszymi oczekiwaniami. Czasem prowadzi przez doświadczenia, które wydają się niezrozumiałe, przez próby, które uczą cierpliwości i ufności.

Święta Rita, choć została cudownie przyjęta do klasztoru, nie znalazła tam od razu spokoju. Jej życie zakonne zaczęło się od trudnych doświadczeń – musiała uczyć się pokory, posłuszeństwa i cierpliwości w nowy sposób. Wspólnota, do której dołączyła, nie od razu w pełni ją zaakceptowała. Wtedy też otrzymała jedno z najbardziej znanych zadań – nakaz podlewania uschniętego patyka. Było to polecenie pozornie bezsensowne, ale Rita nie pytała, nie buntowała się, nie szukała uzasadnienia. Każdego dnia przynosiła wodę i polewała martwy kawałek drewna, wierząc, że Bóg widzi jej posłuszeństwo. I oto po pewnym czasie wydarzył się cud. Patyk, który nie miał prawa zakiełkować, ożył. Wypuścił zielone pędy, a z czasem zamienił się w silną winorośl, która do dziś rośnie w klasztorze w Cascii.

To wydarzenie było znakiem – nie tylko dla Rity, ale i dla nas. Czasem Bóg prosi, byśmy robili rzeczy, które wydają się bezsensowne, które wymagają cierpliwości i wysiłku, choć nie widzimy od razu ich owocu. Może i w naszym życiu jest „uschnięty patyk” – relacja, która wydaje się martwa, trudność, która nie ma rozwiązania, obowiązek, który wydaje się ponad siły? Może wydaje nam się, że nasze modlitwy są jak woda wsiąkająca w ziemię, która nie przynosi owoców?

Święta Rito, ucz nas wytrwałości w tym, co trudne, i nadziei, że nawet najbardziej martwe rzeczy mogą ożyć, jeśli wciąż je powierzamy Bogu. Pomóż nam wierzyć, że każde posłuszeństwo, choćby niezrozumiałe, prowadzi do Bożych cudów.

Ojcze nasz… Zdrowaś Maryjo… Chwała Ojcu…

Święta Rito, naucz nas kochać.

Jeśli nie chcesz przegapić żadnego odcinka zapisz się na newsletter, a my wyślemy Ci przypomnienie: