„Błogosławieni, którzy umierają w Panu – już teraz mówi Duch – niech odpoczną po swojej pracy, bo idą wraz z nimi ich czyny” (Ap 14,13).

Nadzieja nie kończy się wraz ze śmiercią – ona trwa, bo Bóg jest wierny swoim obietnicom. Jego miłość przekracza granice czasu i ziemskiego życia, a ci, którzy Mu zaufali, pozostają świadkami Jego łaski nawet po odejściu z tego świata.

Po śmierci świętej Rity w klasztorze w Cascii zaczęły dziać się niezwykłe rzeczy. Jej ciało, zamiast ulec rozkładowi, pozostało nienaruszone. Rana na czole, która przez lata wydzielała odpychający zapach, teraz stała się źródłem cudownej woni. Cela, w której cierpiała, wypełniła się niezwykłym światłem, a siostry i mieszkańcy Cascii poczuli, że Bóg daje im znak – Rita nie umarła, lecz żyje w chwale.

Jednak nawet po śmierci jej historia była pełna Bożych interwencji. Kiedy przyszła pora przygotowania trumny, okazało się, że nie ma kto jej wykonać. Jedyny rzemieślnik w okolicy, który mógł się tym zająć, od dłuższego czasu był sparaliżowany. Nie mógł pracować, jego ręce były bezużyteczne, a całe ciało osłabione chorobą. Gdy usłyszał o śmierci Rity, jego serce poruszyła nadzieja. Mimo swojej niemocy zapragnął zrobić coś dla tej świętej kobiety, która przez lata była znakiem miłości i pokoju w Cascii. Wtedy wydarzył się cud – w chwili, gdy podjął decyzję, że spróbuje wykonać trumnę, jego ciało nagle odzyskało siły. Ręce, które nie miały władzy, stały się sprawne, a on mógł rozpocząć pracę. Z wdzięcznością i czcią wykonał trumnę dla Rity, wiedząc, że to, co robi, jest nie tylko zwykłym rzemiosłem, ale aktem miłości i wiary.

Historia ta pokazuje, że świętość nie kończy się z ostatnim tchnieniem – Bóg przez swoich świętych wciąż działa, uzdrawia, podnosi, daje znaki. Święta Rita, która przez życie niosła nadzieję innym, nie przestała jej dawać także po śmierci.

A my? Czy wierzymy, że nasze życie ma sens nie tylko tu i teraz, ale także w wieczności? Czy ufamy, że Bóg, nawet pośród naszych słabości i niemocy, może uczynić coś wielkiego? Święta Rito, naucz nas ufać, że dla Boga nie ma granic. Pomóż nam wierzyć, że świętość jest drogą, która nie kończy się w chwili śmierci, lecz trwa w Jego chwale i w sercach tych, którzy pozostają na ziemi.