„Dobrą walkę stoczyłem, bieg ukończyłem, wiarę ustrzegłem. Na ostatek odłożono dla mnie wieniec sprawiedliwości” (2 Tm 4,7-8).

Nadzieja nie kończy się w chwili śmierci – przeciwnie, wtedy osiąga swoją pełnię. Całe życie jest drogą ku wieczności, czasem przygotowania na spotkanie z Tym, który jest samą Miłością. Dla tych, którzy zaufali Bogu, śmierć nie jest końcem, lecz początkiem prawdziwego życia.

Święta Rita przez lata dźwigała krzyż cierpienia, ale nigdy nie straciła nadziei. Jej serce, naznaczone bólem, zawsze zwracało się ku Bogu. Wiedziała, że wszystko, co przeżyła – radości i smutki, samotność i wspólnota, miłość i cierpienie – prowadziło ją do tego jednego momentu: spotkania z Chrystusem twarzą w twarz.

Gdy nadeszła chwila jej odejścia, jej twarz jaśniała pokojem. Ciało było wycieńczone chorobą, ale dusza płonęła miłością. Jej oczy, które tyle razy patrzyły na krzyż, teraz wpatrywały się w niebo, bo wiedziała, że tam czeka na nią Pan.

W chwili śmierci cela Rity wypełniła się niezwykłym światłem i zapachem róż – tego samego kwiatu, który stał się symbolem jej życia. Jej ciało, dotąd naznaczone raną ciernia, stało się źródłem cudownej woni, jakby sam Bóg chciał dać światu znak, że jej cierpienie było drogą do chwały. Nie była sama. Jej siostry, które przez lata patrzyły na jej życie, widziały w niej świętość. Jej odejście nie było smutkiem, ale radością – Rita wracała do domu Ojca.

A my? Czy pamiętamy, że nasze życie jest pielgrzymką ku wieczności? Czy nasze cierpienia, trudy i radości powierzamy Bogu, wierząc, że On prowadzi nas do spotkania z Nim? Święta Rito, naucz nas żyć z nadzieją na niebo. Pomóż nam patrzeć na życie jak na drogę, której celem jest spotkanie z Chrystusem. Bądź przy nas, gdy nadejdzie nasza godzina, abyśmy i my mogli przejść do wieczności w pokoju i radości.